சாக்ரடீஸ் : முதல் பகுத்தறிவாளர்

சாக்ரடீஸ்!!! “கடவுள் என்பவர் யார்?” எனக் கேள்வி கேட்ட முதல் பகுத்தறிவாளர்!

சாக்ரடீஸ்-பள்ளி போய் படிக்காத, குளிக்க ஆர்வமே இல்லாத, அழுக்காடை அணிந்த வெண்மையான சிந்தனைக்காரர் அவர். இளைஞர்களை சிந்திக்க சொல்லித்தூண்டினார். மதம், கடவுள், அரசு, நம்பிக்கைகள் எல்லாவற்றையும் மனித சிந்தனையின் ஆய்வுக்குரியவை என்றார். எல்லாவற்றின் புனிதத்தையும் கேள்வி கேட்க சொன்னார்.

ஒருவருடன் பேசும் பொழுது வாதத்தை கேள்விகள் மூலம் எழுப்பி உண்மையை உணரும் முறையை உருவாக்கினார்; இளைஞர்கள் அவர் இருக்கும் இடம் தேடி கூட்டம் கூட்டமாக போனார்கள். உன்னையே நீ அறிவாய் என பகுத்தறிவை வலியுறுத்தினார். டெல்பி ஆலய அசரீரி, நாட்டிலேயே அறிவாளி யார் என்கிற கேள்விக்கு, "சாக்ரடீஸ்" என பதில் சொன்னதும்,அதற்கு இவர் ,"எனக்கு எதுவுமே தெரியாது என்று எனக்கு தெளிவாக தெரியும் அதுவே காரணமாக இருக்கலாம்" என்றார்.

தெருவின் ஊடாக பல கடைகள் வழியாக போனார்; எதிலும் எதையும் வாங்கவில்லை. "ஏன்?" எனக்கேட்டதற்கு,"எத்தனை பொருட்கள் இல்லாமல் நிறைவான வாழ்வு வாழமுடிகிறது என சோதித்து பார்த்தேன்." என்றார். அவரின் பேச்சுக்களை பிளாட்டோ முதலிய சீடர்கள் தொகுத்தார்கள்.

அரசாங்க விருந்தில் ஒரு பிரமுகருக்காக சாக்ரடீஸ் வெகுநேரம் காத்திருந்தார். அவர் வருகிற மாதிரி தெரியவில்லை; கிளம்ப எத்தனித்தார் அவர். நண்பரோ,"அவர் கோவித்துக்கொள்வார். அரசாங்க பகை வேண்டாம்." என்றதும், "அரசாங்கம் என்னை கைது செய்ய முடிவு செய்துவிட்டால் தானே காரணங்களை கண்டுபிடித்து கொள்ளும்." என்றுவிட்டு வெளியேறினார்.

மதநம்பிக்கையை கேலி செய்கிறார், இளைஞர்களை தவறான பாதைக்கு தூண்டுகிறார் என இவர் மீது அனிடஸ் என்ற அரசியல்வாதியும், மெலிட்டஸ் என்ற கலைஞனும், லைகோன் எனும் மேடைப் பேச்சாளனும் வழக்கு தொடுத்தனர். வழக்கின் பொழுது மக்களை சிந்திக்க தூண்டியது தவறு என நான் ஏற்றுக்கொள்ள மாட்டேன் என வாதிட்ட சாக்ரடீஸ், மன்னிப்பு கேட்டால் விடுதலை தருவதாக சொன்னார்கள். கம்பீரமாக மறுத்தார். மரண தண்டனைக்கு ஆதரவாக 281 ஓட்டும், எதிராக 220 ஓட்டும் விழுந்தன. சிரித்துக்கொண்டே ஏற்றுக்கொண்டார். தப்பித்து போக நண்பர்கள் ஏற்பாடு செய்ய முற்பட்ட பொழுது, "எனக்கும் அரசாங்கத்துக்கும் ஒரு சமூக ஒப்பந்தம் உண்டு. அந்த அமைப்புக்குள் இருந்து கொண்டு தான் நான் கேள்வி கேட்பேன். அதை மீறி சென்று நான் தவறான எடுத்துக்காட்டு ஆகமாட்டேன் !" என்றார் அவர்.

ஹெம்லாக் மரத்து விஷம் குடித்து சாக வேண்டும் என்று தீர்ப்பு சொல்லப்பட்டு இருந்தது. சிறையில் இசைக்கருவி வல்லுநர் ஒருவரிடம் இசை கற்றுக்கொண்டார் அவர். சாகிற பொழுத எதற்கு இது ?என கேட்டதற்கு, "சாவதற்கு முன் புதிதாக எதையாவது கற்க வேண்டும் !"என்றார்.

விஷம் கொடுக்கப்பட்டதும், வாங்கி சிரித்துக்கொண்டே அதை பதிவாக எழுத சொன்னார். "அருந்திவிட்டேன்; கால்கள் மரத்து போகிறது; இதயம் படபடக்கிறது; மயக்கமாக இருக்கிறது; போர்வையை போர்த்தி படுத்துக்கொள்கிறேன் "என தன் மரணத்தை பதிவு செய்த முதல் ஆள் சாக்ரடீஸ் தான்.

சாவதற்கு கொஞ்சம் முன், " எதிர்வீட்டுகாரனுக்கு கோழிக்குஞ்சு கடன், மறக்காமல் கொடுத்து விடு !"என மனைவியிடம் சொல்லி, சாகும் பொழுது கூட கடன்காரனாக சாக விரும்பாமல் கம்பீரமாக இறந்த அவருக்கு கடன்பட்டிருக்கிறது இச்சமூகம்.

நன்றி : விகடன்

The Doctrine of 60/40!!!

Its great to see political people from Delhi, especially our PM, are talking about "Cooperative Federalism". Though India was designed that way, it never practised it due to strong centralising tendensies. Now coliation politics being the fad of last two decades, National parties are using Finance comissions to woo their regional partners!

But does cooperative Federalism ends is mere financial allocation? No. It should cover every part of political spectrum. It must include strengthening of the role of states in Constitutional Amendments, Policy framing and institutes of democracy. The role of governor is still a mole in such proclamations. Saying this, the third tier of government - Panchyats - still lack revenue resources to carry out the intended tasks.

Cooperative federalism works better with people's participation in all tiers of the government which is still in letter but not spirit. The yawning gap between the top executive, legislature, judiciary should be narrowed down with suitable democratic institutions to make this Federalism really work as a participatory and cooperating federalism.

The doctrine of 60/40 should be revisited!!!

Are we inferior?

It’s not new in India to speak high about the work of the West and the opposite about the work of an Indian. Across the fields, the opinion would be the same with paltry exceptions. Hearing this all these years had intrigued me with a question in my mind – “Are we really inferior?” I would like to share the thoughts that are flashed in my mind, the answers provided by Google and few other questions that are digging my brain.

You are inferior – long been these words are being whispered in our ears. How long? History has the answer. It was the time where the English, the Dutch, the Portuguese and many such traders were trying their hand to establish their factory in the so called ‘Land of Riches’. Through fair and foul means, each one of them had managed to establish their factories and as a consequence their products were trying their hand in the Indian market against Indian products.

The workmanship of Indians was such that they were one of the best in the then world. The blend of Indian, Persian and Greek delicacy was seen across all crafts. Unfortunately, for the infighting Indians, overtime, the factories became forts, tradesmen became soldiers, and companies became rulers. Europeans, especially the British and the French, were showering in the goods that came after the “Age of Enlightenment.” Capitalism started taking roots along with the Industrial Revolution. Investment was flooding, new machines got assembled and the unit cost of a product got cheaper, too cheap that it was able to negate the home advantage of ‘the Third World’.

Still a challenge remained, perhaps the last. Handmade products were much sought after by Indians than the industry made ones. Then came the Western disturbance and Westerlies with a whisper from Europe – “You are inferior”. With gun and words, the empire building Europeans were in a position to buy anything in India. Indians were made to sell raw materials and not finished products. Import tax was slashed on European products and homemade products were taxed. Export tax for Indian goods was over 300% - for example piece of cloth was sold at Rs.100 with more than Rs.75 going towards tax. Slowly, the artists and craftsmen were abandoning their trades. They lost their patrons – former royals of India, and then they were taxed to stop making finished products and finally, the whisper.

The whisper was sound enough such that its echoes are still reverberating in an Indian’s ears. It was a thought that was carefully planted, watered and nurtured by the colonists for their benefits. Centuries of delicate workmanship were lost in the sand of history. The past glory was forgotten and the slave life got saved in the mind.

Even after independence, much didn’t change. Caste discrimination remained, girls were still the secondary sex, corruption swelled and so does the echoes of the whisper. Still we were taught to compare two things – the West and the East, the high and the low, the White and the Black. It was inculcated in every Indian’s blood – by parents, teachers and by the society. On the global scale, Gross Domestic Product (GDP) is being used. Among parents and teachers, marks and ranks take primacy. Comparison by earning is reserved for the society. Everyone compare; everything got compared.

Comparison became necessary. It’s the point where efficiency stood up. After all, all a chased deer need is to outrun, not the lion but another deer, to see another day. A wildebeest, another prey, or a bison cannot compare its speed with that of a deer or a gazelle. It would be foolishness to do so and ten out of ten times the bison will land in the losing side – Comparison of the incomparable. The bison traded its speed for its mass (lions dare not to kill a bison mob), zebra traded its mass and speed for the confusing stripes and gazelles got speed.

The above fact should not be limited to the grasslands of Savannahs. Men inspire from nature and applying the same here won’t be an unwise act. Yes, we are comparing the incomparable. For the first 50 years after that historic midnight and Tryst with Destiny speech, we cocooned ourselves by comparing the Islamic republic of Pakistan and the Secular, Democratic Republic of India. We ran many races – in arms, in development, and international politics, as if we had only one opposition. India won every race but failed to win any cup.

Then came “the Asia Century” catch phrase. After winning every race against our North Western neighbor, we stretched our muscles against the People’s Republic, a race between a tiger and a dragon. Odds are clearly not in our favor. But that’s how it can be when we are inferior. But against Pakistan, we reigned supreme. So, we are not inferior. It’s a bad conclusion as we have pretended to compare India and Pakistan, though Pakistan didn’t, as we actually compared India with the West. Now the equation holds true – We are inferior!

All we failed to understand in all these years is that we have only one in this world with whom we can compare ourselves, to see just the progress – It’s us! An eagle with lesser values, a colonial leech, a dragon without democracy, a hammer and sickle dipped in blood, a slow but steady walking elephant, a racist kangaroo and a white colored rainbow are the ones we have compared. Sounds crazy? So does the result – We are inferior. 

India, as a nation, stands on the bedrocks of secularism, socialism, democracy, and individual rights and No first offence and non-alignment as State policy. No nation in the above mentioned has all these. Some are aligned, some has fewer rights and some are racists. So, how come these nations got qualified to get compared against India, a country that had a greater democracy, equality of rights and socialism as a goal? A city state like Singapore can easily be developed than a nation which itself has many biomes. Using geographical terms, I just wished to show how the two countries are different in every aspect and cannot be put to comparison in the same weigh. 

My country had a rich past. My country is having an aspiring present. My country will have a bright future. Shortage of food is a thing of the past, the chain of bondage was long been broken and the prediction that India will not stand united after a decade of its independence was proved to be a harbinger’s lie. I can compare an India that has begged to feed its people and an India that is exporting agriculture surplus, an India that was refused a super computer and an India that is achieving in indignation, an India that was a pawn in global politics and an India that is a Grand Master. Are we inferior?