பணத்தின் மதிப்பினை கட்டாயம் உணர வையுங்கள்

பணத்தை மதியுங்கள். பணம் எவ்வாறு சம்பாதிக்கப்படுகிறது? எவ்வாறு சேமிக்கப் படுகிறது? எவ்வாறு வளர்கிறது?
சம்பாதிக்கத் தெரியாதவனுக்கு செலவு செய்யவும் தெரியாது.
ஒரு பணக்கார தந்தைக்கு ஒரே கவலை. தன் மகன் சுயமாக பணம் சம்பாதிக்கும் வயது வந்தும் இன்னும் அதற்கான முயற்சிகள் எதுவும் எடுக்காமல் ஊதாரித்தனமாக ஊர் சுற்றிக் கொண்டிருப்பதை எண்ணி எப்போதும் வருத்தப்பட்டார். ஒரு நாள் பொறுக்கமாட்டாமல் தினம் நூறு ரூபாய் சம்பாதித்துக் கொண்டு வந்தால்தான் இனி வீட்டில் தங்க முடியும் என்று கண்டித்தார்.

மறுநாள் வீட்டிற்குள் நுழையும்போது பையன் நூறு ரூபாய் எடுத்து நீட்டினான்.அவனுடைய அப்பா அந்த பணத்தை கசக்கி எறிந்தார் விட்டு போய் சாப்பிடு என்றார். மறுநாளும் உள்ளே நுழையும்போது அவன் கொடுத்த நூறு ரூபாயை மறுபடியும் கசக்கி எறிந்தார் மூன்றாவது நாள் பணத்தை கசக்கி எரிய போகும் போது மகன் தாவி அதை வாங்கினான் . அப்போ அப்பா என்ன செய்கிறீர்கள் என்று கோபபட்டான் அவர் சொன்னார், ‘இன்றுதான் உண்மையில் நீ உழைத்து சம்பாதித்து பணம் கொண்டு வந்திருக்கிறாய்’ ஆச்சரியமடைந்த அவன் எப்படி கண்டு பிடித்தீர்கள் என்றான்.
‘நீ உழைத்து சம்பாதிக்காத பணம் என்பதால் கசக்கி எறியும் போது நீ கவலைப் படவில்லை. அதுவே உன் உழைப்பு என்கிறபோது நீ துடித்துவிட்டாய். போய் சாப்பிடு. உழைப்பின் அருமையும் பணத்தின் அருமையும் தெரிந்ததால் இன்று நீ சாப்பிடுகிற சாப்பாடு கூடுதல் சுவையாக இருக்கும்’ என்றார் மலர்ந்த முகத்தோடு.விற்பனைக்கே வராத செல்போன்கள் பற்றி விலை உட்பட எல்லா விபரங்களையும் தெரிந்து வைத்திருக்கிறார்கள். எளிமையாக சொல்வ தென்றால் செலவு செய்வதற்கான வழிகள் தெரிந்த அளவிற்கு வருமானத்திற்கான வழிகள் நம் குழந்தைகளுக்கு தெரியவில்லை.இன்றைய நம் குழந்தைகள் பலரின் நிலைமையும் இதுதான்.

ஆயிரம் ரூபாய் தாளைக் கையில் கொடுத்து இதை செலவழிக்க 20 வழிகளை எழுதச் சொல்லுங்கள். இப்பொழுது அதை சம்பாதிக்கும் வழிகளை எழுதச்சொல்லுங்கள். வேலை பார்த்து சம்பாதிக்கலாம். பிஸினஸ் செய்து சம்பாதிக்கலாம் என்று பொதுவாக இல்லாமல் எப்படிப்பட்ட வேலை பார்த்து என்று விரிவாக எழுதச் சொல்லுங்கள்.ஏனெனில் சம்பாதிக்கத் தெரியாதவனுக்கு செலவு செய்யவும் தெரியாது.இப்படியெல்லாம் சொல்வதன் நோக்கம் இப்போதே அவர்கள் சம்பாதிக்க வேண்டும் என்பதல்ல. ஆனால் அதற்கான ஆற்றலை இப்போதிலிருந்தே வளர்த்துக்கொள்ள வேண்டும்.போட்டியில் ஜெயித்தால்தான் கோப்பை கிடைக்கும் என்றால்தான் வேடிக்கை பார்க்கும் குழந்தைகள் நாளை நாமும் பயிற்சி எடுத்துக் கொண்டு ஓட வேண்டும் என்று நினைப்பார்கள். குழந்தை கோப்பை கேட்கிறதே என்று நாம் கடையிலிருந்து வாங்கிக் கொடுத்துவிட்டால் ஒரு விளையாட்டு வீரன் உருவாகாமல் தடுத்து விட்டோம் என்று அர்த்தம்.

படிப்பை பற்றி தினமும் பேசுகிறோம்.வாழ்க்கையின ஆதாரமான பணத்தை பற்றி மாதம் ஒரு முறையாவது பேசுகிறோமா ? பணம் எவ்வாறு சம்பாதிக்கப்படுகிறது? எவ்வாறு சேமிக்கப் படுகிறது? எவ்வாறு வளர்கிறது? என்று விவாதித்திருக்கிறீர்களா ?

இதையெல்லாம் ஒருமுறை சொல்வதால் மட்டும் எந்த மாற்றமும் வரப்போவதில்லை. பொறுப்புணர்வுடனும் பொறுமை உணர்வுடனும் அன்றாட நடவடிக்கைகளோடு இணைத்து இவற்றை கற்றுத்தர வேண்டும்.அப்பா சம்பாதிப்பதே தான் செலவு செய்யத்தான் என்றுதான் பல குழந்தைகள் நினைத்துக் கொண்டிருக்கிறார்கள்.

இதை மாற்ற சில எளிய டிப்ஸ்கள் :

பணத்தை மதியுங்கள்.

100 ரூபாய் கேட்டால் இது ஒரு தொகையே அல்ல என்று ரீதியில் அலட்சியமாக எடுத்து நீட்டாதீர்கள். மாறாக 100 ரூபாயா எதற்கு என்று கேட்டுவிட்டு யோசித்துவிட்டு கொடுங்கள்.

கேட்டபொதெல்லாம் தூக்கி நீட்டாதீர்கள். பணம் இருக்கு. ஆனால் அது வேறு ஒருவருக்கு கொடுக்க வேண்டியது. உனக்கு இரண்டு நாளில் தருகிறேன் என்று சொல்லுங்கள். காத்திருக்க பழக்குங்கள்.

பணத்தை வீட்டிற்குள் கண் கண்ட இடத்தில் எல்லாம் வைக்காதீர்கள். சட்டைப் பையில் வைத்து அப்படியே தொங்க விடாதீர்கள்.
பீரோவில்தான் பணம் வைப்பீர்கள் என்றால் வீட்டிற்குள் வந்ததும் அதில் வைத்து பூட்டுங்கள்.
பணத்தை மதிக்க வேண்டும் பாதுகாக்க வேண்டும் என்ற எண்ணத்தை நம் குழந்தைகளிடம் ஏற்படுத்த இதெல்லாம் உதவும்.
உங்கள் வீட்டில் உள்ள தொகைக்கு அல்லது பர்ஸில் உள்ள தொகைக்கு எப்போதும் கணக்கு வைத்திருங்கள். கணக்கில்லை என்றால் (யார் எடுத்தாலும் தெரியாது. இதன்மூலம் யாரோ தைரியமாக தப்பு செய்யத் தூண்டுகிறீர்கள் என்று அர்த்தம்) உங்களுக்கே பணத்தின் அருமை தெரியவில்லை என்று அர்த்தம்.

காசோட அருமை தெரிஞ்சவங்கதான் நாங்கெல்லாம் என்றெல்லாம் பேசாதீர்கள். இதெல்லாம் அவர்களுக்கு உண்மையில் புரிவதில்லை.
ஆதரவற்றோர் இல்லங்கள், முதியோர் இல்லங்கள், அநாதை இல்லங்கள் உடல் ஊனமுற்றோர் இல்லங்களுக்கெல்லாம் அழைத்துச் செல்லுங்கள். நல்ல சாப்பாடு என்பது யாராவது கொடுக்கும் நன்கொடையில்தான் என்பதை புரிய வையுங்கள்.பணத்தின் அருமையை நிச்சயம் புரிந்து கொள்வார்கள்.

உங்கள் குழந்தையின் அறையில் பெரிய கவர் ஒன்றை தொங்கவிடுங்கள். அன்றாடம் அவர்கள் செலவு செய்த தொகைக்கான கணக்கு மற்றும் பில்களை அதில் சேகரிக்கச் சொல்லுங்கள்.மாதம் ஒருமுறை கணக்கு பாருங்கள். தினமும் பத்து ரூபாய்க்கு ஸ்நாக்ஸ் வாங்குவது பெரிதாகத் தெரியாது. ஆனால் மாதம் 300 ருபாய் ஸ்நாக்ஸுக்கே செலவு செய்திருக்கிறோம் என்கிற போது குழந்தைகள் தங்கள் செலவுகளை சீரமைக்க இது ஒரு வாய்ப்பாக அமையும்.
பணத்தின் அருமை உணரப்படாததிற்கு வளர்ப்பு முறைதான் காரணம் என்பதற்கு இன்னொரு உதாரணம் சொல்கிறேன்.

சரி. எப்படித்தான் பணத்தின் அருமையை ஏற்படுத்துவது? முதலில் ஒன்றை தெரிந்து கொள்ளுங்கள். நிச்சயம் உங்களால் உங்கள் குழந்தைகளுக்கு இதைச் சொல்லிக் கொடுக்க வேண்டாம். குழந்தைகளாகவே கற்றுக்கொள்ள உதவுங்கள் போதும்.
சரி. விசயத்திற்கு வருவோம். 100 ரூபாய் விலையில் ஒரு பொருளை குழந்தை கேட்கிறதென்றால் உடனே வாங்கிக் கொடுத்துவிடாதீர்கள்.
அதற்கு பதில் தினம் ஒரு ரூபாய் கொடுங்கள். அதை சேர்த்துக்கொண்டே வந்து 100 வது நாளில் அதை வாங்கிக்கொள்ளலாம் என்று அறிவுறுத்துங்கள். (கேட்கிற பொருளின் முக்கியத்துவத்தையும் அவசரத்தையும் பொறுத்து தினம் 5 ரூபாய் அல்லது 10 ரூபாய் என்று அதிகரிக்கலாம்).

இதனால் என்ன என்ன பயன்?
தினம் கிடைக்கிற அந்த ரூபாயை வேறு எதற்கும் செலவழித்து விடாமல் சேர்த்து வைப்பதால் மன உறுதி, சுயக்கட்டுப்பாடு வளரும். பொருளை வாங்க காத்திருந்த நாட்கள் அந்த பொருளின் மதிப்பை உணர்த்திக்கொண்டே இருக்கும்

டீன் பட்ஜெட்
இதே டீன் ஏஜ் வயது பையன் என்றால் குடும்ப வருமானத்திற்கு வரவு செலவு பட்ஜெட் தயாரிக்கச் சொல்லி உற்சாகம் கொடுங்கள். அதிலுள்ள நிறை குறைகளை சுட்டிக்காட்டுங்கள். வரவு செலவுகளை அவர்களை விட்டே செய்யச் சொல்லுங்கள். பேங்குக்கு அனுப்புங்கள். இதனால் பொறுப்புணர்வு, திட்டமிடும் திறன் ஆகியவை வளர்வதோடு சுயமதிப்பு உயரும்.பார்த்தவுடன் ஒன்றை வாங்க வேண்டும் என்று தோன்றும் வயதிலேயே அது அவசியமா எனின் அதை எப்படி வாங்குவது? என்பதை கற்றுக்கொடுத்துவிடவேண்டும். ஒரு பொருளை வாங்கவேண்டும் என்றால் குறைந்த பட்சம் நான்கு கடைக்காவது சென்று விசாரிக்கும்போது விலை, தர வித்தியாசத்தை உணர வேண்டும் என்ற பாடம் கிடைக்கும். இது சரியான பொருளை வாங்க அவசரப்படக்கூடாது என்பதையும் விசாரித்து வாங்கவேண்டும் என்ற மனோநிலையையும் இளம் வயதிலேயே ஏற்படுத்திவிடும்.எதை வாங்கச் சென்றாலும் அல்லது விற்பனைக்கு என்று வைக்கப்பட்டுள்ள எந்தப்பொருளை நீங்கள் கண்டாலும், அதற்கு மதிப்பு போடுங்கள். அதாவது அப்பொருளின் அடக்கவிலை என்னவாக இருக்கும் என்று மதிப்பு போடுங்கள். உதாரணத்திற்கு ஒரு பேனாவை பார்க்கிறீர்கள். அதில் விலை 50 ரூபாய் என்று போட்டிருக்கிறது.

உங்கள் குழந்தைகள் பணத்தைப் பற்றி என்ன புரிந்து வைத்திருக்கிறது என்று உங்களுக்கு தெரியுமா ?
நாம் என்ன கற்றுத்தருகிறோம் என்பதை விட அதிலிருந்து அவர்கள் என்ன புரிந்து கொள்கிறார்கள் என்பதுதான் முக்கியம்.
கீழ்க்கண்ட கேள்விகளை கொடுத்து உங்கள் குழந்தைகளுக்கு ஒரு டெஸ்ட் வையுங்கள்.

பணம் சம்பாதிப்பது சுலபமா? கஷ்டமா? என விளக்கு? உன் பெற்றோர்கள் பணம் சம்பாதிக்க படும் கஷ்டங்கள் என்ன? பணம் இல்லாதவர்கள் என்ன கஷ்டம் அனுபவிக்கிறார்கள்? தெரியாத ஊரில் பர்ஸை பறி கொடுத்தவர்கள் நிலை என்ன ?
அன்றைக்கு வருமானம் வந்தால்தான் அன்றைக்கு சாப்பிட முடியும் என்ற நிலையில் உள்ள தினக்கூலி நிலையில் உள்ள ஒருவருக்கு ஒரு நாள் வருமானம் வரவில்லை என்றால் அவர் நிலை என்ன?
தன் குடும்ப நிலை மறந்து நண்பர்கள் வைத்திருக்கிறார்கள் என்பதற்காக விலை அதிகம் உள்ள பொருளை வாங்குவது சரியா?
ஒரு மாத இடைவெளியில் மறுபடி இந்தக் கேள்விகளைக் கொடுத்து பதில் எழுதச் சொல்லுங்கள். பணத்தின் அருமை உணர்த்திய அருமை நினைத்து நீங்கள் காலரை தூக்கிவிட்டு கொள்ளலாம்.

உங்கள் குழந்தைகளிடம் நூறு ரூபாய் கொடுத்து நூறு பொருள் வாங்கச் சொல்லுங்கள். ஒரே பொருளை இரண்டு முறை வாங்கக்கூடாது என்பது முக்கிய கண்டிஷன்.
விலை உயர்ந்தவைகளையே பார்த்து பழகிய பல குழந்தைகளுக்கு இதன் மூலம் குறைந்த விலையில் உள்ள பொருட்கள் அறிமுகமாகும். மேலும் நான்கு கடை ஏறி பேரம் பேசி நூறு பொருள் வாங்கிய உடன் அவர்கள் முகத்தில் தோன்றும் வெற்றிக்களிப்பு இனி எல்லாவற்றையும் நம்மால் செய்ய முடியும் என்ற நம்பிக்கையை ஏற்படுத்தும்.

- Via FB

Tiger Dynasty

There are wide range of opportunities and possibilities in this world. I grabbed one such opportunity today. Accidentally  it happened for me to see an invitation in 'Save Tiger' facebook page. It was for the screening of 'Tiger Dynasty' in 59th National Film Festival. The word 'Tiger' just attracted me. Being a wildlife enthusiast, it is no wonder I added this programme to my Sunday's schedule.

Tiger is always a majestic animal to watch, a worth predator to fear and a beautiful creature to love. It feels great and gives pride when such a majestic and courageous creature happen to be your National Animal. I 'm proud of it.

Documenting a wildlife film isn't an easy job. It is not like an ordinary masala movie where some itching sentiments, an item number, two duet songs, a title song, few comedy scenes and four or five fight sequence will suffice. In wildlife films also you have breathtaking action sequences, a sentimental story, negative characters, love making, fearsome roars, a hero and a heroine. The difference is, it is all real in latter's case. Even shooting a wildlife film is not that easy. It is easy to manage a top star's call-sheet. The artists here are not easy to manage and shoot. Here many times, it is not the director but the artists who say 'pack up'. More over you need time, money and passion.

The story starts with the capture of a pair of tigers in Ranthambore National Park, Rajasthan. Baghani and her male partner Rajore, our heroine and hero, were airlifted to Sariska Tiger Reserve (STR) in the same state. Villain? I do not want to keep the suspense for long. The main negative character is none other than us, humans. The entire story revolves around these two and their struggle for existence. Sariska is a tiger reserve in paper but a tiger hunting ground in reality. The entire tiger population in STR was wiped out years ago. So a pair of tigers were introduced under 'Project Tiger' to repopulate the Sariska.

With poachers behind bars, life cannot be expected to be easy. New home and new challenges. Did they made it? is the end in the touching story. Entertainment is guaranteed. Hero, heroine, villain, romancing scenes, sentiment, tragedy, breath taking action sequences, new hope and many more like we see in a feature film. Film lovers of all genres will love this one.

Cinematography was superb, to say in one word. No wonder it won best cinematography award for Mr.S.Nallamuthu, who is also the director of the film. It is always hard to follow any animal in Indian jungles.  The two awards that he won are hard to earn. It is an output of pure passion and shear hard work. For a wildlife lover you have many in this film - ambush, patience in hunting, detailing of tiger's behaviour, even a tiger eating grass and many more. Watch it to know what I missed!

The detailing part was very informative. The meaning of every action including licking of paws, tail movements, scenting and many more very closely shot and clearly narrated. Many would have watched this in Documentary channels, but this is truly an Indian version for you! The background voice is another thing that deserves appreciation. The film ran for 53 minutes which is after editing a mammoth 70 hour footage.

For those who love films like 'La marche de l'empereur', 'The Clove', 'The Nature Series', 'Galapagos' and The Great Migrations' you have another one to add. People of all age groups throng in line to watch this. TD was a houseful show with maximum number of audience appearing in 59th National Film Festival. Even the barricade wall was filled with men, women and children.

 Tiger Dynasty is a documentary of two newly introduced tigers in STR. So do not expect any solutions for tiger poaching and man-tiger conflicts. Children will definitely like TD. TD is an apt film to create interest in children and even among  all age groups about conservation of environment and wildlife.

I traveled from Karol Bagh to Sirifort Auditorium for the screening. Altered many of my programmes. Traveled for the first time in Delhi Metro and many more. But what I feasted cannot be quantified. On my way after the show I saw a mother feeding four the street dogs with her home prepared food. A touching end to my travel.

This is one of many opportunities I got via Facebook, which is mostly rated as a time killer by many. There are many such good examples where FB, Orkut and other social network webs played a great role in making people informative.

You have to be a good observer to write critics. This is not a critic, but an experience.

A Must Watch Film!

Since 1991 nearly 41% of tiger's habitat was destroyed. Atleast we had the opportunity to see it in wild and captive. Let our children do not read 'Once upon a time when Tiger was alive...'. With three out of nine tiger species already went extinct there are only 3,000 left to save this charismatic megafauna. This is a severe reduction for an animal that roamed tens of thousands at the turn of 20th century. International Union for Conservation of Nature(IUCN) classified it as an endangered species in its conservation status. It is now or never.  Save Tigers!!!

Save Tigers! Save Big Cats!! Save Nature!!!

A National Shame

A National Shame - these words were pronounced by none other than our honourable Prime Minister Dr.Manmohan Singh on HUNGaMa report. What is there in the report to shame? Over 40% of children below 5 years are suffering from malnutrition with most Indians falling under the under nutrition category. The WHO recommendation for an adult is 2400 Kcal/person/day. But on an average an Indian consumes 2300 Kcal/person/day. The gap may look small but generally in India, like the developed countries, the poor do more physical work than the rich. One study finds that the physically working group get just in the range of 1600 - 1800 Kcal/person/day.

With 'the great Indian middle class' and upper class dreaming India becoming a super power by 2020, the content of this report is going to be a nightmare to delt with. Will a nation be called a super power with half of its citizens going to bed with an empty stomach? Why over half a billion people goes malnourished? The reasons stands in the following order - poverty, poor distribution system, illiteracy and sexual discrimination.

The first reason is the real face of India. It is not a single reason but a result of a chain reaction. Poverty - illiteracy - over population - unemployment - poverty. We can add many other 'shame' words in between, but the reaction will start and end with poverty. Let us start from the first factor for poverty - illiteracy. India has the largest illiterate population on earth - 75% literacy rate as of 2011 compared to 86% achieved worldwide. Even this 75% knows how to read and write but when it comes to understanding, interpreting and analysing capacity, it is shame to write!

A recent report says that over half of class six students were finding it difficult to understand a class two syllabus. Considering this, we must put a question mark after the percentage of literacy achieved. The system of education in India and the faculty members along with government's expenditure on education are the reasons to blame. Parents? Of course, they too. A syllabus that is kept for generations unchanged, read - vomit exam pattern and evaluation, poor skilled teachers and step-son attitude towards education by the government will never create a 'knowledge India'. Syllabus must be reviewed periodically, a fun learning environment must be created to stop the dropouts, a logical examination pattern, and the recruitment of high skilled service passion teachers with constant upgrading of technologies is the urgent need.

More a country's population, more she have to spend on basic needs. That too for a country that hosts one-sixth of world population, it is a big hurdle in its race to become super power. With the illiteracy directly responsible for over population, the above suggested can serve big. Yet for the generation that went uneducated, night school, television programmes on ill effects of over population, exposure towards birth control methods will serve the purpose.

Post economic slow down, India's unemployment rate rose to double digits. Considering the development taking place in the country and the age factor advantage of India, it can be easily mitigated by proper planning. When these thorns are removed from the path to developed nation, it is just the matter of time for India to jump above the hurdles.

Next comes the Public Distribution System (PDS). India's PDS is one of the poorly managed and maintained system in the world. When millions of people go hungry, we feed rats and rodents. This is the state of PDS in India. Honourable Supreme court recently ordered the government to distribute the food grains 'dumped' in warehouses to the needy. Maintenance of warehouses is still poor throughout the country. This must be rectified to stop the avoidable loss. Mismanagement is another reason for the pathetic condition of PDS. Grain-trafficking must be checked. Stop the unnecessary and feed the needy.

The last of big four reasons - sexual discrimination. Even with the sex ratio of 914 to 1000 among below six age category, girl babies number more than boy babies in under nutrition babies. From womb to grave, she is viewed secondary and sometimes burden. The most worrying factor is, under six sex ratio is down from 945 in 1991 to 927 in 2001. Now it is at 914. An alarming reality.

When a boy is educated, one is educated. When a girl is educated, a family is educated is an apt quote to get mention here.

How this actually haunts? Well, today's girl is tomorrow's mother. When a girl remains uneducated, not cared and malnutrition, how can she deliver a healthy baby and will educate her offspring?

These are the macro problems. To eradicate poverty, malnutrition, unemployment and other haunting ghosts of development, planning must start from micro level. It is not the responsibility of government alone. Every citizen must involve himself/herself in this process. With India set to become the youngest working population country in few years, we are in a race against time. A smooth path for our children is the road to development. Success will not knock out doors tomorrow, but we are steps away from opening our doors to it.

I do not want to end like the following. 'I am on my way to open the door. You?' rather, it is too big for me. Let us do it!