பனை

பனைமரம் தமிழ்நாட்டின் மாநில மரம் என்பதைத்தாண்டி நாம் அதனை பாதுகாக்க வேண்டும் என்பதற்கான காரணங்கள் பற்பல. வெள்ளம், வறட்சி போன்ற பல இயற்கை இடர்பாடுகளையும் தாண்டி வளரக்கூடியது பனை.

பனம்பழக்கூல், தெழுவு, நீரா, கள் போன்ற பானங்களும், நுங்கு, கருப்பட்டி, சக்கரை, சோறு போன்ற உன்னத்தகுந்த உன்னத பொருட்களும், ஓலை, விட்டத்திற்கான மரங்கள் போன்ற‌ கட்டுமான பொருட்களாகவும் பயன்படுகின்றன. பனம்பட்டை, பனம்புரடை என கிராம மக்களின் எரிபொருள் தோவைக்காகவும் பனை பயன்படுகிறது. பனைங்கிழங்கு, சீம்பு, சேவாக்காய் என கிட்டத்தட்ட அனைத்து பருவங்களிலும் ஏதாவது ஒரு பொருளை மனிதனுக்கோ அல்லது பிற உயிரினங்களுக்கோ கொடுத்துக்கொண்டே இருக்கிறது.

கால்நடைகளுக்கு கூலாகவும், பறவைகளுக்கு வீடாகவும் வாழ்கிறது பனை.

வருடம் முழுவதும் நிழல் என்பது இதன் மிகப்பெரும் கொடை. இவை அனைத்திற்கும் பனை பிற மரங்களைப்போன்று மனிதனிடம் எதிர்பார்ப்பது ஒன்றும் இல்லை. தென்னைக்கு நிகராக அனைத்தையும் தரும் பனைக்கு நீர் பாசனம் தேவையில்லை. மழை நீரை மட்டுமே கொண்டு வாழும் தன்மை கொண்டது.

"பனமரமே (பனைமரமே) காஞ்சு போச்சு" என்னும் சொல்லாடல் இன்றும் கொங்கு வட்டாரங்களில் மழையின் அளவையும், வறட்சின் கோரதாண்டவத்தையும் குறிக்கும் பதமாக உள்ளது.

இவ்வாறான‌ பனை, கடந்த சில தலைமுறைகளாக பெரும் அழிவை சந்தித்து வருகிறது. மரபு வீடுகளின் கட்டுமானம் அற்றுப்போய்விட்டதாலும், நுங்கைத்தவிர அதன் பிற பொருட்களை இன்றைய மக்கள் நாகரீகக்குறைச்சலாக கருதுவதாலும் பனை மரங்களின் எண்ணிக்கை பாதாளத்தை நோக்கிச்சென்று கொண்டுருக்கிறது.

பனையை தக்க வைக்க வேண்டும் என்னும் எண்ணத்தில் நான் எங்கள் தோட்டத்தில் அடுத்த மூன்று வருடங்களில் 30 பனையையாவது நட்டு வளர்க்க வேண்டும் என் நினைத்திருக்கிறேன். முதல் கட்டமாக 20 பனம்பழங்களை முளைக்கவைக்க அதன் கொட்டைகளை விதைத்துள்ளேன்.

பனங்கிழங்கு, சீம்பு பொன்றவற்றிற்கான பனம்பழ சேகரிப்பில் தற்போது ஈடுபட்டுள்ளேன். முதல் கட்டமாக 200 பனங்கிழங்கை உருவாக்க பனங்கொட்டைகளை விதைத்துள்ளேன். சீம்பிற்கான விதை சேகரிப்பு தொடர்கிறது.

நுகர்வு என்பது எவ்வாறாக இருத்தல் வேண்டும்?

இன்று மானுடம் சந்திக்கும் பல சிக்கல்களுக்குக் காரணமாய் இருப்பது தேவையற்ற நுகர்வு. ஒரு உயிர் மட்டத்தின் எச்சம்மும், கழிவும் அடுத்த நிலையில் இருக்கும் உயிர்களுக்கு உணவாகின்றது. எடுத்துக்காட்டாக, பசுவின் சாணம், சாணி வண்டிற்கு உரமாகிறது. தேவையற்ற நுகர்வின் போது, அடுத்த நிலைக்குச் செல்லவேண்டிய ஒரு வளம், முன்னத்திய நிலையிலேயே தங்கிவிடுகிறது. இது தேங்கத்தேங்க இயற்கையின் சமநிலை பாதிக்கப்படுகிறது. ஒரு கட்டத்திற்கு மேல், மீண்டும் இழந்த சமநிலையை சரிசெய்ய இயற்கை தன் வேலையைத் தொடங்கும். நிலநடுக்கம், எரிமலை வெடிப்பு போன்றவையெல்லம் இயற்கை சமநிலையை உண்டாக்கப் பயன்படுத்தும் கருவிகள் தான். தேவையற்ற நுகர்வின் போது, சுற்றுப்புறத் தூய்மைக் கேடும் ஏற்படுகிறது.

எனவே, நுகர்வு என்பது இயற்கையை ஒட்டியதாக இருத்தல் வேண்டும். நமது எச்சமும், கழிவும் அடுத்த நிலைக்கு உணவாகவோ, பயனுள்ளதாகவோ இருத்தல் வேண்டும். நமது நுகர்வு சகஉயிரின் உரிமையையோ அடுத்தநிலையின் உணவையோ பறிப்பதாக இருக்கக் கூடாது...

இந்தியாவின் தண்ணீர் பிரச்சனைக்கு என்னதான் தீர்வு?

நாம் தீர்விலிருந்து பல மைல் தூரம் வந்துவிட்டோம். அதுமட்டுமல்லாமல், மேலும் தவறான பாதையிலேயே செல்கிறோம். இது மராட்டிய மாநிலத்துக்கான பிரச்னை மட்டுமல்ல. மொத்த இந்தியாவிற்குமானது. ஆம், நாம் நீரை சேமிக்கும் வழிகளை ஆராயாமல். அதை மேலும் மேலும் சுரண்டும் வழிகளையே தேடுகிறோம். எண்ணெய் நிறுவனங்களிடமிருந்து வாங்கப்பட்ட தொழிற்நுட்பத்தின் மூலம் இந்தியா 24 மணி நேரமும் 23 மில்லியன் ஆழ்துளைக் கிணறுகளை இயக்கி கொண்டிருக்கிறது. இது தற்காலிகமான தீர்வுகளை வேண்டுமானால் தரலாம். ஆனால், நிரந்திர தீர்வை தராது. கடல் நீரை குடிநீராக்கும் திட்டமும், ஒரு தீர்வல்ல என்கிறார் ஆஸ்திரேலிய சுற்றுச்சூழல் எழுத்தாளர் ஜான் ஆர்ச்சர். குடிநீராக்கப்பட்ட ஒரு லிட்டர் கடல் நீர் மீண்டும் கடலுக்கு ஒரு லிட்டர் விஷத்தை அனுப்புகிறது என்கிறார் ஆர்ச்சர். அது மட்டுமல்லாமல், இதற்கு அதிக மின்சாரம் தேவை. இது சூழலுக்கு கேடு விளைவிப்பதாகவே இருக்கிறது. ஆக, இதுவும் நிரந்தர தீர்வல்ல

தண்ணீர், மக்களின் அடிப்படை தேவைக்கானதைவிடவும், அதிகமாக தொழிற்சாலைக்காக பயன்படுத்தப்படுகிறது. இந்த தொழிற்சாலைகளில் உற்பத்தியாகும் பொருட்கள் எதுவும் நம் அடிப்படை தேவைக்கானதல்ல. ஆடம்பரத்துக்கானது.

சரி என்னதான் தீர்வு...? நுகர்வை குறைப்பது. நுகர்வை குறைப்பதன் மூலம் தேவையற்ற உற்பத்தியை குறைப்பது. சூழலை கெடுக்கும் தொழிற்சாலைகளை மூடவைப்பது. இது மட்டும்தான் தீர்வு. தவறுவோமானால், எதிர்காலம் மோசமானதாக இருக்கும். நீங்கள் பிள்ளைகளுக்கு பணம் சேர்த்து வைத்திருக்கலாம். ஆனால் குடிக்க தண்ணீர் இருக்காது. இது ஏதோ பக்கத்து மாநில பிரச்னை என்று நினைக்காதீர்கள். மராட்டியமும், மத்திய பிரதேசமும் நமக்கு அடிக்கப்பட்டிருக்கும் எச்சரிக்கை மணி.

விழிப்போம். திசையை மாற்றுவோம். தீர்வை நோக்கி நடப்போம்.

நன்றி : விகடன்

ஏ.சி என்பது ஆறுதலாக இருக்கலாமே ஒழிய, மருந்தல்ல...

கோடையின் முதல் அறிகுறியில் நம் மக்களின் ஏ.சி ஷோரூம் படையெடுப்பு துவங்குகிறது. அதாவது, கோடை அனல் என்னும் பிரச்சனையை சமாளிக்க ஏ.சி என்னும் ஆறுதல் மருந்து தேவைப்படுகிறது. மருந்தின் பக்கவிளைவாக, அடுத்த கோடை மேலும் உக்கிரமாகிறது. காரணம் ஏ.சியின் காரணமாக வெளியாகும் ஓசோன் அழிப்பான்களும் பசுமைகுடில் வாயுக்களும்.

நமது அடுத்தகட்ட நகர்வு என்பது நோய்க்கான ஆறுதல் மருந்தாக இருக்கக்கூடாது. அது நோய்க்கான காரணத்தைக் கண்டறிந்து அதைக் களைவதாக இருக்க வேண்டும். வெப்பத்தின் கடுமைக்குக் காரணம் மரமும், தூய காற்றும், காற்றோட்டமும் இல்லாததே ஆகும். நல்ல காற்றோட்டம் உள்ள, மரங்கள் நிறைந்த வீட்டில் கோடையின் கனல் தகிப்பதிலை. மரம் மழையை மட்டுமல்ல, குளுமையையும் தருகிறது.

ஏ.சி என்பது ஆறுதலாக இருக்கலாமே ஒழிய, மருந்தல்ல...

How I killed the Sparrows?

            I remember my childhood days that I spent at one of my aunt’s house by engulfing myself over the pass-by trains. Rail track is just a stone away from her house. The blow of engine is a cuckoo’s song to me in those days and I showed deaf ears to other sounds. But, somehow, few house sparrows that made their home in the nearby hill mango trees managed to draw my attention. They were of less interest to me those days.

            Years rolled on. Now I am an adult. Trains are no more a fancy thing to wonder about. Modernization has caught up my aunt’s village. Every square inch of the town’s (Yes! It is a town now) land carries the price worth gold. Anything that is of least economic value has to vanish like those mammoth hill mango trees. Alas! What happened to those sparrows? For long, I thought that they had shifted their home to a new tree, a larger one, I suppose.

            To my disappointment, those sparrows are never to be found – not even in the biggest of trees in the town. I concluded that money and man’s desire to own a lot of it has changed everything - never knowing, for years, that I too had contributed to the disappearance of those sparrows.

            Years went like fishes escaping the sight of cranes. I am studying my engineering degree. Somehow, Environmental Science has managed to make my brain awake in an otherwise boring Civil Engineering classes. Views expanded like a rising falcon, at least I thought so. Now I have mobile phone towers and their electromagnetic radiation to blame.

            One fine spring day, an article has unmasked the truth. Those little sparrows are gone because of me. If it is the money, I am also going after it. If it is electromagnetic radiation, I am also contributing to it with my Optimus and 6270! But the truth is far from the above two. The irrefutable act we are all doing till date is, polluting mother earth as ferocious as we can.

            Those colorful tins of body sprays, elegantly designed perfume bottles, bags of fertilizers, the drainage with dissolved toxic creams (toxic, at least for the invertebrates) and powders, bulls and prancing horses at the garage are hurting mother nature. Trees are felled like toys, and so sparrows are finding it difficult to adopt. Somehow, few have managed to cling on to the new environment. Sparrow nests are increasing sighted in the rooftops.

            Every sparrow lay its eggs in a hope to pass its gene to the next generation. I spoil its hope by not taking public transports. More the bulls and prancing horses in the streets, more the carbon dioxide it would be in the atmosphere, thanks to our notion of development. Carbon dioxide and other green house gases are playing a crucial role in altering the climate. More eggs are going lifeless because of the rising temperature and changing seasonal characteristics.

            Man! These sparrows are still elusive from my killer blows. I robbed their home, their hope of more off-springs but still they cling on and having the party. Food is an integral part of any party, for that matter, any life to sustain. Spoil the food, spoil the party! These small chirping noise makers need invertebrates and small millets to fill their belly and water to quench its thirst, if at all it has any hope of living. I spoiled it with the toxic wastes – from beauty creams, powders, fertilizers, pesticides, acids, antibiotics. The invertebrates couldn’t find its traditional food and home and died off! As a part of my government’s green revolution programme, I switched from self sustainable polyculture (cultivating multi grains) and permaculture to inorganic monoculture (single crop), especially rice and wheat – grains that are hard to break with the soft beaks. I ransacked both their natural food and cultivated food.

            I have a bore-well and a reverse osmosis system at home. Why should I waste the land in the names of lakes and ponds and streams, especially when these are located in prime property development area? Blue water bodies are changed to grey and black water tanks. Sparrows don’t have the adaptation for sneaking into it to drink. Dish antennas replaced the last of the remaining trees in the neighborhood.

            These sparrows must have big guts to remain alive. They still managed to live, thanks to my brethren. At least some thought, development is not about luxury but about inner wellbeing and it is not tangible like luxurious cars and palace like homes but healthy living as a society. For them, Human Development Index (HDI) and natural resources are important than Gross Domestic Product (GDP) of a Nation because they are aware that cosmetics can’t beautify evil hearts.

            I began to realize that the food I am eating has lost its natural taste and the water, no life. The chemicals, which I used in the form of fertilizers, antibiotics, creams and gels, have entered by gut and now I am reaping what I sowed years back. My town is having high rate of cancer occurrences, a plague that we brought upon ourselves. Bolt upon bolt struck my town. Arthritis, osteoporosis, blindness, mental illness, abortions and many others has become uninvited guests in our medical reports. 

            Those sparrows are still living as a sign of natural selection, endurance and hope for all those who lost it. The glimmer of hope they have shown will widen our understanding of environment, development and the life itself. Perhaps, one day, they would make the sigil of humanity and its future.

Tiger Dynasty

There are wide range of opportunities and possibilities in this world. I grabbed one such opportunity today. Accidentally  it happened for me to see an invitation in 'Save Tiger' facebook page. It was for the screening of 'Tiger Dynasty' in 59th National Film Festival. The word 'Tiger' just attracted me. Being a wildlife enthusiast, it is no wonder I added this programme to my Sunday's schedule.

Tiger is always a majestic animal to watch, a worth predator to fear and a beautiful creature to love. It feels great and gives pride when such a majestic and courageous creature happen to be your National Animal. I 'm proud of it.

Documenting a wildlife film isn't an easy job. It is not like an ordinary masala movie where some itching sentiments, an item number, two duet songs, a title song, few comedy scenes and four or five fight sequence will suffice. In wildlife films also you have breathtaking action sequences, a sentimental story, negative characters, love making, fearsome roars, a hero and a heroine. The difference is, it is all real in latter's case. Even shooting a wildlife film is not that easy. It is easy to manage a top star's call-sheet. The artists here are not easy to manage and shoot. Here many times, it is not the director but the artists who say 'pack up'. More over you need time, money and passion.

The story starts with the capture of a pair of tigers in Ranthambore National Park, Rajasthan. Baghani and her male partner Rajore, our heroine and hero, were airlifted to Sariska Tiger Reserve (STR) in the same state. Villain? I do not want to keep the suspense for long. The main negative character is none other than us, humans. The entire story revolves around these two and their struggle for existence. Sariska is a tiger reserve in paper but a tiger hunting ground in reality. The entire tiger population in STR was wiped out years ago. So a pair of tigers were introduced under 'Project Tiger' to repopulate the Sariska.

With poachers behind bars, life cannot be expected to be easy. New home and new challenges. Did they made it? is the end in the touching story. Entertainment is guaranteed. Hero, heroine, villain, romancing scenes, sentiment, tragedy, breath taking action sequences, new hope and many more like we see in a feature film. Film lovers of all genres will love this one.

Cinematography was superb, to say in one word. No wonder it won best cinematography award for Mr.S.Nallamuthu, who is also the director of the film. It is always hard to follow any animal in Indian jungles.  The two awards that he won are hard to earn. It is an output of pure passion and shear hard work. For a wildlife lover you have many in this film - ambush, patience in hunting, detailing of tiger's behaviour, even a tiger eating grass and many more. Watch it to know what I missed!

The detailing part was very informative. The meaning of every action including licking of paws, tail movements, scenting and many more very closely shot and clearly narrated. Many would have watched this in Documentary channels, but this is truly an Indian version for you! The background voice is another thing that deserves appreciation. The film ran for 53 minutes which is after editing a mammoth 70 hour footage.

For those who love films like 'La marche de l'empereur', 'The Clove', 'The Nature Series', 'Galapagos' and The Great Migrations' you have another one to add. People of all age groups throng in line to watch this. TD was a houseful show with maximum number of audience appearing in 59th National Film Festival. Even the barricade wall was filled with men, women and children.

 Tiger Dynasty is a documentary of two newly introduced tigers in STR. So do not expect any solutions for tiger poaching and man-tiger conflicts. Children will definitely like TD. TD is an apt film to create interest in children and even among  all age groups about conservation of environment and wildlife.

I traveled from Karol Bagh to Sirifort Auditorium for the screening. Altered many of my programmes. Traveled for the first time in Delhi Metro and many more. But what I feasted cannot be quantified. On my way after the show I saw a mother feeding four the street dogs with her home prepared food. A touching end to my travel.

This is one of many opportunities I got via Facebook, which is mostly rated as a time killer by many. There are many such good examples where FB, Orkut and other social network webs played a great role in making people informative.

You have to be a good observer to write critics. This is not a critic, but an experience.

A Must Watch Film!

Since 1991 nearly 41% of tiger's habitat was destroyed. Atleast we had the opportunity to see it in wild and captive. Let our children do not read 'Once upon a time when Tiger was alive...'. With three out of nine tiger species already went extinct there are only 3,000 left to save this charismatic megafauna. This is a severe reduction for an animal that roamed tens of thousands at the turn of 20th century. International Union for Conservation of Nature(IUCN) classified it as an endangered species in its conservation status. It is now or never.  Save Tigers!!!

Save Tigers! Save Big Cats!! Save Nature!!!