இந்தியாவின் தண்ணீர் பிரச்சனைக்கு என்னதான் தீர்வு?

நாம் தீர்விலிருந்து பல மைல் தூரம் வந்துவிட்டோம். அதுமட்டுமல்லாமல், மேலும் தவறான பாதையிலேயே செல்கிறோம். இது மராட்டிய மாநிலத்துக்கான பிரச்னை மட்டுமல்ல. மொத்த இந்தியாவிற்குமானது. ஆம், நாம் நீரை சேமிக்கும் வழிகளை ஆராயாமல். அதை மேலும் மேலும் சுரண்டும் வழிகளையே தேடுகிறோம். எண்ணெய் நிறுவனங்களிடமிருந்து வாங்கப்பட்ட தொழிற்நுட்பத்தின் மூலம் இந்தியா 24 மணி நேரமும் 23 மில்லியன் ஆழ்துளைக் கிணறுகளை இயக்கி கொண்டிருக்கிறது. இது தற்காலிகமான தீர்வுகளை வேண்டுமானால் தரலாம். ஆனால், நிரந்திர தீர்வை தராது. கடல் நீரை குடிநீராக்கும் திட்டமும், ஒரு தீர்வல்ல என்கிறார் ஆஸ்திரேலிய சுற்றுச்சூழல் எழுத்தாளர் ஜான் ஆர்ச்சர். குடிநீராக்கப்பட்ட ஒரு லிட்டர் கடல் நீர் மீண்டும் கடலுக்கு ஒரு லிட்டர் விஷத்தை அனுப்புகிறது என்கிறார் ஆர்ச்சர். அது மட்டுமல்லாமல், இதற்கு அதிக மின்சாரம் தேவை. இது சூழலுக்கு கேடு விளைவிப்பதாகவே இருக்கிறது. ஆக, இதுவும் நிரந்தர தீர்வல்ல

தண்ணீர், மக்களின் அடிப்படை தேவைக்கானதைவிடவும், அதிகமாக தொழிற்சாலைக்காக பயன்படுத்தப்படுகிறது. இந்த தொழிற்சாலைகளில் உற்பத்தியாகும் பொருட்கள் எதுவும் நம் அடிப்படை தேவைக்கானதல்ல. ஆடம்பரத்துக்கானது.

சரி என்னதான் தீர்வு...? நுகர்வை குறைப்பது. நுகர்வை குறைப்பதன் மூலம் தேவையற்ற உற்பத்தியை குறைப்பது. சூழலை கெடுக்கும் தொழிற்சாலைகளை மூடவைப்பது. இது மட்டும்தான் தீர்வு. தவறுவோமானால், எதிர்காலம் மோசமானதாக இருக்கும். நீங்கள் பிள்ளைகளுக்கு பணம் சேர்த்து வைத்திருக்கலாம். ஆனால் குடிக்க தண்ணீர் இருக்காது. இது ஏதோ பக்கத்து மாநில பிரச்னை என்று நினைக்காதீர்கள். மராட்டியமும், மத்திய பிரதேசமும் நமக்கு அடிக்கப்பட்டிருக்கும் எச்சரிக்கை மணி.

விழிப்போம். திசையை மாற்றுவோம். தீர்வை நோக்கி நடப்போம்.

நன்றி : விகடன்

ஏ.சி என்பது ஆறுதலாக இருக்கலாமே ஒழிய, மருந்தல்ல...

கோடையின் முதல் அறிகுறியில் நம் மக்களின் ஏ.சி ஷோரூம் படையெடுப்பு துவங்குகிறது. அதாவது, கோடை அனல் என்னும் பிரச்சனையை சமாளிக்க ஏ.சி என்னும் ஆறுதல் மருந்து தேவைப்படுகிறது. மருந்தின் பக்கவிளைவாக, அடுத்த கோடை மேலும் உக்கிரமாகிறது. காரணம் ஏ.சியின் காரணமாக வெளியாகும் ஓசோன் அழிப்பான்களும் பசுமைகுடில் வாயுக்களும்.

நமது அடுத்தகட்ட நகர்வு என்பது நோய்க்கான ஆறுதல் மருந்தாக இருக்கக்கூடாது. அது நோய்க்கான காரணத்தைக் கண்டறிந்து அதைக் களைவதாக இருக்க வேண்டும். வெப்பத்தின் கடுமைக்குக் காரணம் மரமும், தூய காற்றும், காற்றோட்டமும் இல்லாததே ஆகும். நல்ல காற்றோட்டம் உள்ள, மரங்கள் நிறைந்த வீட்டில் கோடையின் கனல் தகிப்பதிலை. மரம் மழையை மட்டுமல்ல, குளுமையையும் தருகிறது.

ஏ.சி என்பது ஆறுதலாக இருக்கலாமே ஒழிய, மருந்தல்ல...

படித்ததில் பிடித்தது

நாம் எப்போதும் உண்மையை சந்திக்க தயங்குகிறோம். அந்த உண்மையை சந்திக்கும் பண்பு, நம் சிறு வயதிலிருந்தே துவங்கி விடுகிறது. தேர்வு விடுமுறை முடிந்து பள்ளி செல்லும் நாள் இன்னும் தள்ளிப் போகாதா என்று ஏங்குவது, விடுமுறையை கொண்டாட மட்டுமல்ல... விடைத்தாளை சந்திக்கவும் பயந்துதான்.

அதே பண்புதான் நம் வாழ்நாள் முழுவதும் தொடர்கிறது. முகத்தில் அறைந்தாற்போல் உண்மையை பேசுபவர்களை நமக்கு பிடிப்பதில்லை. இது தனி மனிதனின் குணம் மட்டுமல்ல, ஒரு சமூகத்தின், தேசத்தின் குணமாகவும் இதுதான் இருக்கிறது. தம் தேசத்திற்கு எதிராக யாராவது சுடும் உண்மையை பேசினால், அவர் மீது தேச விரோத முத்திரை குத்தப்பட்டு, விலக்கி வைக்கப்படுகிறார்.

How I killed the Sparrows?

            I remember my childhood days that I spent at one of my aunt’s house by engulfing myself over the pass-by trains. Rail track is just a stone away from her house. The blow of engine is a cuckoo’s song to me in those days and I showed deaf ears to other sounds. But, somehow, few house sparrows that made their home in the nearby hill mango trees managed to draw my attention. They were of less interest to me those days.

            Years rolled on. Now I am an adult. Trains are no more a fancy thing to wonder about. Modernization has caught up my aunt’s village. Every square inch of the town’s (Yes! It is a town now) land carries the price worth gold. Anything that is of least economic value has to vanish like those mammoth hill mango trees. Alas! What happened to those sparrows? For long, I thought that they had shifted their home to a new tree, a larger one, I suppose.

            To my disappointment, those sparrows are never to be found – not even in the biggest of trees in the town. I concluded that money and man’s desire to own a lot of it has changed everything - never knowing, for years, that I too had contributed to the disappearance of those sparrows.

            Years went like fishes escaping the sight of cranes. I am studying my engineering degree. Somehow, Environmental Science has managed to make my brain awake in an otherwise boring Civil Engineering classes. Views expanded like a rising falcon, at least I thought so. Now I have mobile phone towers and their electromagnetic radiation to blame.

            One fine spring day, an article has unmasked the truth. Those little sparrows are gone because of me. If it is the money, I am also going after it. If it is electromagnetic radiation, I am also contributing to it with my Optimus and 6270! But the truth is far from the above two. The irrefutable act we are all doing till date is, polluting mother earth as ferocious as we can.

            Those colorful tins of body sprays, elegantly designed perfume bottles, bags of fertilizers, the drainage with dissolved toxic creams (toxic, at least for the invertebrates) and powders, bulls and prancing horses at the garage are hurting mother nature. Trees are felled like toys, and so sparrows are finding it difficult to adopt. Somehow, few have managed to cling on to the new environment. Sparrow nests are increasing sighted in the rooftops.

            Every sparrow lay its eggs in a hope to pass its gene to the next generation. I spoil its hope by not taking public transports. More the bulls and prancing horses in the streets, more the carbon dioxide it would be in the atmosphere, thanks to our notion of development. Carbon dioxide and other green house gases are playing a crucial role in altering the climate. More eggs are going lifeless because of the rising temperature and changing seasonal characteristics.

            Man! These sparrows are still elusive from my killer blows. I robbed their home, their hope of more off-springs but still they cling on and having the party. Food is an integral part of any party, for that matter, any life to sustain. Spoil the food, spoil the party! These small chirping noise makers need invertebrates and small millets to fill their belly and water to quench its thirst, if at all it has any hope of living. I spoiled it with the toxic wastes – from beauty creams, powders, fertilizers, pesticides, acids, antibiotics. The invertebrates couldn’t find its traditional food and home and died off! As a part of my government’s green revolution programme, I switched from self sustainable polyculture (cultivating multi grains) and permaculture to inorganic monoculture (single crop), especially rice and wheat – grains that are hard to break with the soft beaks. I ransacked both their natural food and cultivated food.

            I have a bore-well and a reverse osmosis system at home. Why should I waste the land in the names of lakes and ponds and streams, especially when these are located in prime property development area? Blue water bodies are changed to grey and black water tanks. Sparrows don’t have the adaptation for sneaking into it to drink. Dish antennas replaced the last of the remaining trees in the neighborhood.

            These sparrows must have big guts to remain alive. They still managed to live, thanks to my brethren. At least some thought, development is not about luxury but about inner wellbeing and it is not tangible like luxurious cars and palace like homes but healthy living as a society. For them, Human Development Index (HDI) and natural resources are important than Gross Domestic Product (GDP) of a Nation because they are aware that cosmetics can’t beautify evil hearts.

            I began to realize that the food I am eating has lost its natural taste and the water, no life. The chemicals, which I used in the form of fertilizers, antibiotics, creams and gels, have entered by gut and now I am reaping what I sowed years back. My town is having high rate of cancer occurrences, a plague that we brought upon ourselves. Bolt upon bolt struck my town. Arthritis, osteoporosis, blindness, mental illness, abortions and many others has become uninvited guests in our medical reports. 

            Those sparrows are still living as a sign of natural selection, endurance and hope for all those who lost it. The glimmer of hope they have shown will widen our understanding of environment, development and the life itself. Perhaps, one day, they would make the sigil of humanity and its future.