ரியல் எஸ்டேட் வீழ்ச்சி நல்லதே!

ரியல் எஸ்டேட் வீழ்ச்சி என்பது தற்கால சூழ்லில் வரவேற்கப்படவேண்டிய ஒன்றே. ஒரு நகர் எவ்வாறு இருத்தல் வேண்டும் என்னும் தேவையை அரசு நிரவாகத்தைத்தவிர பிறர் அறிந்திருத்தல் அரிதே. அடுத்த 10, 20, 50 வருடங்களில் அதன் வளர்ச்சி எவ்வாறு இருக்கும் என்னும் கணிப்பு, அரசு ஆவணங்களின் மூலமே சாத்தியம். தனியாரும் தங்கள் அறிவைக்கொண்டு நகர் நிர்மாணத்திற்கு உதவலாம்.

சுற்றுவட்டாரப்பகுதியின் வளம், நீர்வளம், மண்வளம், நகரின் தேவையை நிறைவேற்றக்கூடிய விவசாய உற்பத்தி ஆகியவற்றை உள்ளடக்கிய பல காரணிகள் ஒரு நகரின் வளர்ச்சியை தீர்மாணிக்கின்றன. இன்று ஒருவழிப்பாதையாக பல சாலைகள் இருக்க காரணமே தொலைநோக்கற்ற தனியார் வசம் ரியல் எஸ்டேட் திறை சென்றதுதான்.

(எ.கா.) அன்று பல்லடம் தொகுதியில் ஒரு சிறு கிராமமாய் இருந்த திருப்பூருக்கு, 25 அடி சாலை விஸ்தாரமானதாய் இருந்திருக்கலாம். அன்று அரசு கோட்டைவிட்டதின் விளைவு, இன்று மாவட்ட தலைநகராய், மாநகராய் விரிந்திருக்கக்கூடிய திருப்பூரின் போக்குவரத்து நெரிசல், பூங்கா போன்ற மகிழ்விடங்களின் பற்றாக்குறை, நிழல் மரங்கள் இல்லாமை, கழிவுநீர் மேலாண்மை இல்லாமை போன்ற பல சிக்கல்களில் சிக்கித்தவிக்கிறது.
இதுவே, அரசாங்கம் முன்நின்று செய்திருந்தால், இச்சிக்கல் தவிர்க்கப்பட்டிருக்கும்.

அதேசமயம், அரசாங்கத்தின் கையில் ரியல் எஸ்டேட் இருந்தால், இடம் விற்பவருக்கும் இலாபம், வாங்குபவருக்கும் இலாபம், கருப்புபண பதுக்கல் போன்றவற்றின் மூலம் அரசு இழக்கும் வரியும் தவிர்க்கப்படும்.
விழிக்குமா அரசு?

சிமியோன் மனுவேல்

நேற்று நடந்த 100 மீட்டர் பிரிஸ்டைல் நீச்சல் போட்டியில், நீச்சல் வீராங்கனை சிமியோன் மனுவேல், தங்கத்தை கைப்பற்றி வரலாறு படைத்தார். இலக்கினை 52.70 விநாடிகளில் கடந்த பிறகு தங்கத்தை வென்ற பின் சக நாட்டு வீராங்கனையை கட்டிப்பிடித்து சிமியோன் அழுத புகைப்படம், உலகையே உருக வைத்துள்ளது. சிமியோனின் அழுகைக்கு பின்னால் அத்தனை சோகம் அடங்கியிருக்கிறது. இந்த போட்டியில் கனடா நாட்டை சேர்ந்த வீராங்கனை இவருடன் முதல் இடத்தை பகிர்ந்து கொண்டார்.

கடந்த 1960ம் ஆண்டுவாக்கில், அமெரிக்காவில் கறுப்பின மக்கள் பொது நீச்சல் குளங்களில் குளிக்கக் கூடாது. பொதுக்குளங்கள், ஏரிகளிலும் குளிக்க முடியாது. ஏதாவது நீச்சல் குளத்தில் கறுப்பின மக்கள் குளித்துக் கொண்டிருந்தால், அங்கு வரும் மற்றவர்கள் முதலில் அவர்களை வெளியேறச் சொல்வார்கள். கறுப்பின பிரபலங்களும் கூட அத்தகைய நெருக்கடியை சந்தித்துள்ளனர். கடந்த 1953 ம் ஆண்டு லாஸ் வேகாஸ் ஹோட்டல் ஒன்றில், சினிமா நடிகர் டரோத்தி டேன்ட்ரிட்ஜினின் கால் தண்ணீரில் பட்டதால், அந்த நீச்சல் குளத்தில் இருந்த நீர் அப்படியே வெளியேற்றப்பட்டது. 

1964 ம் ஆண்டு பிரபல பாடகரும் நடனக் கலைஞருமான சம்மி டேவிஸ் ஜுனியர், புளோரிடாவில் உள்ள நீச்சல் குளத்தில் குளித்ததால், அவர் குளித்து முடித்ததும் தண்ணீர் வெளியே திறந்து விடப்பட்டது. அமெரிக்காவில் சம உரிமை கோரி கறுப்பின மக்கள் போரடிய காலகட்டத்தில், செயின்ட் அகஸ்ட்டின் நகரில், கறுப்பினத்தவர் குளித்த நீச்சல் குளங்களில் ஆசிட் கலக்கப்பட்ட சம்பவம் கூட நடந்துள்ளது.

சிமியோனின் முன்னோர்கள் அவ்வளவு நெருக்கடிகளை சந்தித்துள்ளனர். அத்தகைய சமூகத்தில் பிறந்து இன்று நீச்சல் போட்டியில் தங்கம் வென்ற முதல் ஆப்பிரிக்க அமெரிக்க வீராங்கனை என்ற பெருமையை பெற்றுள்ளார் சிமியோன்.

நன்றி : விகடன்

இரட்டை வேடம்பூனும் வி.சி.க.

இந்துத்துவ எதிர்ப்பு அரசியலை முன்னெடுத்து வருகிறேன் என்று வி.சி.க. பொதுச் செயலாளர் ரவிக்குமார் கூறியுள்ளார். வி.சி.க. இந்துத்துவ எதிர்ப்பு அரசியலில் ஈடுபடுகிறதா இல்லை மதவாத எதிர்ப்பு அரசியலில் ஈடுபடுகிறதா என்று விளக்க வேண்டும்.

தலித் முன்னேற்ற அரசியல் என்பதைத்தாண்டி, பிற சமூகத்தினரின் எதிர்ப்பு அரசியல் என்பதில் வி.சி.க. தீவிரமாக இறங்கியுள்ளது. அரசியல் இலாபத்திற்காக இளைஞர்களைத் தூண்டிவிடும் சில‌ சமூக அமைப்புகளின் பட்டியலில் வி.சி.க. இணைந்து பல காலம் ஆகிவிட்டது. தலித் முன்னேற்றம் என்னும் பெயரில் தன் பொறுப்பற்ற பேச்சினால் இளைஞர்களின் வாழ்க்கையை சீரழிக்கும் வேலையை வி.சி.க. நிறுத்திக்கொள்ள வேண்டும்.

ஏன் ஜக்கிக்கும் யோகாவுக்கும் இந்து சாயம் பூசப்படுகிறது?

சித்த மருத்துவமும் யோகாவும் இந்த மண்ணின் கலை. அதற்கு மதச்சாயம் தேவையில்லை. மோடியும் உலக யோகா தினத்தில் இதையேதான் சொன்னார். உண்மை!

இன்று ஈஷா ஒரு விவாதப்பொருளான பிறகு மட்டும் ஏன் ஜக்கிக்கும் யோகாவுக்கும் இந்து சாயம் பூசப்படுகிறது?

பனை

பனைமரம் தமிழ்நாட்டின் மாநில மரம் என்பதைத்தாண்டி நாம் அதனை பாதுகாக்க வேண்டும் என்பதற்கான காரணங்கள் பற்பல. வெள்ளம், வறட்சி போன்ற பல இயற்கை இடர்பாடுகளையும் தாண்டி வளரக்கூடியது பனை.

பனம்பழக்கூல், தெழுவு, நீரா, கள் போன்ற பானங்களும், நுங்கு, கருப்பட்டி, சக்கரை, சோறு போன்ற உன்னத்தகுந்த உன்னத பொருட்களும், ஓலை, விட்டத்திற்கான மரங்கள் போன்ற‌ கட்டுமான பொருட்களாகவும் பயன்படுகின்றன. பனம்பட்டை, பனம்புரடை என கிராம மக்களின் எரிபொருள் தோவைக்காகவும் பனை பயன்படுகிறது. பனைங்கிழங்கு, சீம்பு, சேவாக்காய் என கிட்டத்தட்ட அனைத்து பருவங்களிலும் ஏதாவது ஒரு பொருளை மனிதனுக்கோ அல்லது பிற உயிரினங்களுக்கோ கொடுத்துக்கொண்டே இருக்கிறது.

கால்நடைகளுக்கு கூலாகவும், பறவைகளுக்கு வீடாகவும் வாழ்கிறது பனை.

வருடம் முழுவதும் நிழல் என்பது இதன் மிகப்பெரும் கொடை. இவை அனைத்திற்கும் பனை பிற மரங்களைப்போன்று மனிதனிடம் எதிர்பார்ப்பது ஒன்றும் இல்லை. தென்னைக்கு நிகராக அனைத்தையும் தரும் பனைக்கு நீர் பாசனம் தேவையில்லை. மழை நீரை மட்டுமே கொண்டு வாழும் தன்மை கொண்டது.

"பனமரமே (பனைமரமே) காஞ்சு போச்சு" என்னும் சொல்லாடல் இன்றும் கொங்கு வட்டாரங்களில் மழையின் அளவையும், வறட்சின் கோரதாண்டவத்தையும் குறிக்கும் பதமாக உள்ளது.

இவ்வாறான‌ பனை, கடந்த சில தலைமுறைகளாக பெரும் அழிவை சந்தித்து வருகிறது. மரபு வீடுகளின் கட்டுமானம் அற்றுப்போய்விட்டதாலும், நுங்கைத்தவிர அதன் பிற பொருட்களை இன்றைய மக்கள் நாகரீகக்குறைச்சலாக கருதுவதாலும் பனை மரங்களின் எண்ணிக்கை பாதாளத்தை நோக்கிச்சென்று கொண்டுருக்கிறது.

பனையை தக்க வைக்க வேண்டும் என்னும் எண்ணத்தில் நான் எங்கள் தோட்டத்தில் அடுத்த மூன்று வருடங்களில் 30 பனையையாவது நட்டு வளர்க்க வேண்டும் என் நினைத்திருக்கிறேன். முதல் கட்டமாக 20 பனம்பழங்களை முளைக்கவைக்க அதன் கொட்டைகளை விதைத்துள்ளேன்.

பனங்கிழங்கு, சீம்பு பொன்றவற்றிற்கான பனம்பழ சேகரிப்பில் தற்போது ஈடுபட்டுள்ளேன். முதல் கட்டமாக 200 பனங்கிழங்கை உருவாக்க பனங்கொட்டைகளை விதைத்துள்ளேன். சீம்பிற்கான விதை சேகரிப்பு தொடர்கிறது.

Dear BCCI, Give Equal Opportunities!

What is the purpose of one state having more than one membership while few states having none?

BCCI should be equally represented, irrespective of population and area of its member states. One can counter this argument by saying that bigger states like Maharashtra cannot be equated with states like Manipur or Nagaland. Maharashtra produced many legends where as people from North East hardly have place in Indian Team. Yes! It is true. But we can’t neglect them. An elevation may change things. If they have equal voice in the board, smaller states can develop their sporting infrastructure and can host many international matches which would draw more crowds thereby popularizing the sport in the area.

 

Also, if one has to go by the “representation with respect to population” policy, states like Uttar Pradesh and Madhya Pradesh has to be given more membership than states like Gujarat which enjoys three permanent memberships. It is equally sad to see Bihar Cricket Association in affiliate member category. Considering the population of larger states, and hence the potential, if trained properly, to produce more cricketers is being undermined by lack of support.

How do sports grow? For any region to produce good players first its population has to be exposed to that sport. Television, radio and newspapers play a crucial role in exposing its audience and readers. Secondly, the population must have a good infrastructure to host such a sport and by which one can draw crowd who would be emphatic to see its sporting icons play in front of them. By this time, that region would be having aspiring young guns and next step would be tapping their potential and grooming them, which can be done by establishing coaching facilities. The final step is, exposing those young lads to professional sports.

India is a behemoth in Cricket – a strong fan base equally supported by revenues. More talents would come to limelight only if their voices are heard and requirements are met. Elevating affiliate state associations would do a huge favour for the aspiring sportsperson from that region in particular and the sport in general.

Every touring nation that comes to India has to play in the Maharashtra or Gujarat because of their clout in the BCCI. It is great for the fans in these states, but will this serve cricket in India? My answer is no.

Give equal opportunities.

தமிழகமும் நலத்திட்டங்களும்

பொதுவாக, மக்களுக்கான நலத் திட்டங்களை அரசு அறிவிக்கும்போதெல்லாம் அதைப் பொருளாதார இழப்பாகக் கணக்கிட்டுக் காட்டி, வாதம் செய்வது இயல்பு. அது ஒரு மேட்டிமைத்தனமான பார்வைதான். இந்த விஷயத்தில் தமிழகம் எப்போதுமே விமர்சனங்களைப் பொருட்படுத்தாத, இன்னும் சொல்லப்போனால் ஏனைய மாநிலங்களுக்கு முன்னுதாரணமாக, நாட்டுக்கே முன்னோடி மாநிலமாக இருந்துவருகிறது. ஒரே விஷயம் அரசு நினைவில் கொள்ள வேண்டியது, மக்களுக்கு நலத்திட்ட உதவிகளை அளிப்பது பிரச்சினை அல்ல; அதற்கான நிதியாதாரத்தை உருவாக்குவதும் மேம்படுத்துவதும் தக்கவைப்பதுமே சவால்கள்.

தமிழகத்தைப் பொறுத்த அளவில் நிதியாதாரத்தைப் பெருக்குவதற்கான ஆதாரங்களுக்கு குறைவு இல்லை. தொடர்ந்து வருவாய்ப் பெருக்கத்தில் கவனம் செலுத்த வேண்டும். அவ்வளவே. இதுவரை தமிழக அரசின் நலத்திட்ட உதவிகளுக்கான நிதியாதாரங்களில் ஒன்றாக டாஸ்மாக் வருமானம் இருந்திருக்கிறது. இப்போது படிப்படியாக மதுவிலக்கைக் கொண்டுவரவுள்ள சூழலில், புதிய நிதியாதாரங்களை அரசு கண்டறிந்து, அவற்றிலிருந்து வருவாயைப் பெருக்க வேண்டும். ஆட்சிப் பொறுப்பேற்ற சூட்டோடு சூடாக இதே வேகத்தில் தொழில் துறையை அரசு முடுக்கிவிட வேண்டும்.

நன்றி : தமிழ் இந்து

குற்றமில்லா இந்தியா

தேசிய குற்றவியல் ஆவண காப்பகத்தின் 2014 ஆம் ஆண்டு கணக்குப்படி இந்தியாவில் மொத்தம், 1387 சிறைச்சாலைகள் உள்ளன. இதில் மொத்தம் 4,18, 536 கைதிகள் அடைக்கப்பட்டு இருக்கிறார்கள். ஆனால் இந்த  சிறைச்சாலைகளில் மொத்தம் 3,56,561 பேர்தான் தங்கமுடியும். அதாவது 100 பேர் இருக்கவேண்டிய இடத்தில் 117.4 கைதிகள் இருக்கிறார்கள். இதில் தண்டனைக் கைதிகளைவிட, விசாரணைக் கைதிகள்தான் அதிகம். 2,82, 879 (67.58%) பேர் விசாரணைக் கைதிகள்.

தண்டனை பெற்றவர்களில் அனேகம் பேர் சமூகத்தாலோ, பொருளாதாரத்தாலோ தாழ்த்தப்பட்டவர்களாக இருக்கிறார்கள். 70% சிறைவாசிகள் படிப்பறிவில்லாதவர்கள். ஜாமீன் கிடைத்தும் ஜாமீன் தொகை கட்டமுடியாமல் சிறையில் இருக்கும் அனைவருமே சமூகத்தால் தாழ்த்தப்பட்டவர்கள்தான். விசாரணைக் கைதிகளின் நிலைமையோ படுமோசம். தங்களின் உரிமைகள் என்ன என்பதைக்கூட அறியாமல், ஒரு வழக்குறைஞர் வைத்து வாதாட பணமில்லாமல் வாடுகிறார்கள்.

சிறைவாசிகளின் குறைவால் சிறைகளை மூடிக்கொண்டுவரும் நெதர்லாந்து நமக்கு சொல்லும் பாடம் என்ன? தண்டனைகள் மூலமாக மட்டும் குற்றங்களை குறைத்துவிட முடியாது. நாம், உண்மையாக குற்றங்கள் குறைய வேண்டும் என்று விரும்புவோமாயின், இங்கு இல்லாமை இல்லாத நிலையும், அனைவரும் சமம் என்னும் நிலையையும் உருவாக்க வேண்டும். சிறைச்சாலைகள் குற்றம்செய்தவர் திருந்தவே என்னும் மனநிலையும், அதற்கான சட்டமும் இங்கு வரும்வரை நெதர்லாந்தை எண்ணி பெருமூச்சை மட்டுமே விடமுடியும்...

நுகர்வு என்பது எவ்வாறாக இருத்தல் வேண்டும்?

இன்று மானுடம் சந்திக்கும் பல சிக்கல்களுக்குக் காரணமாய் இருப்பது தேவையற்ற நுகர்வு. ஒரு உயிர் மட்டத்தின் எச்சம்மும், கழிவும் அடுத்த நிலையில் இருக்கும் உயிர்களுக்கு உணவாகின்றது. எடுத்துக்காட்டாக, பசுவின் சாணம், சாணி வண்டிற்கு உரமாகிறது. தேவையற்ற நுகர்வின் போது, அடுத்த நிலைக்குச் செல்லவேண்டிய ஒரு வளம், முன்னத்திய நிலையிலேயே தங்கிவிடுகிறது. இது தேங்கத்தேங்க இயற்கையின் சமநிலை பாதிக்கப்படுகிறது. ஒரு கட்டத்திற்கு மேல், மீண்டும் இழந்த சமநிலையை சரிசெய்ய இயற்கை தன் வேலையைத் தொடங்கும். நிலநடுக்கம், எரிமலை வெடிப்பு போன்றவையெல்லம் இயற்கை சமநிலையை உண்டாக்கப் பயன்படுத்தும் கருவிகள் தான். தேவையற்ற நுகர்வின் போது, சுற்றுப்புறத் தூய்மைக் கேடும் ஏற்படுகிறது.

எனவே, நுகர்வு என்பது இயற்கையை ஒட்டியதாக இருத்தல் வேண்டும். நமது எச்சமும், கழிவும் அடுத்த நிலைக்கு உணவாகவோ, பயனுள்ளதாகவோ இருத்தல் வேண்டும். நமது நுகர்வு சகஉயிரின் உரிமையையோ அடுத்தநிலையின் உணவையோ பறிப்பதாக இருக்கக் கூடாது...

இந்தியாவின் தண்ணீர் பிரச்சனைக்கு என்னதான் தீர்வு?

நாம் தீர்விலிருந்து பல மைல் தூரம் வந்துவிட்டோம். அதுமட்டுமல்லாமல், மேலும் தவறான பாதையிலேயே செல்கிறோம். இது மராட்டிய மாநிலத்துக்கான பிரச்னை மட்டுமல்ல. மொத்த இந்தியாவிற்குமானது. ஆம், நாம் நீரை சேமிக்கும் வழிகளை ஆராயாமல். அதை மேலும் மேலும் சுரண்டும் வழிகளையே தேடுகிறோம். எண்ணெய் நிறுவனங்களிடமிருந்து வாங்கப்பட்ட தொழிற்நுட்பத்தின் மூலம் இந்தியா 24 மணி நேரமும் 23 மில்லியன் ஆழ்துளைக் கிணறுகளை இயக்கி கொண்டிருக்கிறது. இது தற்காலிகமான தீர்வுகளை வேண்டுமானால் தரலாம். ஆனால், நிரந்திர தீர்வை தராது. கடல் நீரை குடிநீராக்கும் திட்டமும், ஒரு தீர்வல்ல என்கிறார் ஆஸ்திரேலிய சுற்றுச்சூழல் எழுத்தாளர் ஜான் ஆர்ச்சர். குடிநீராக்கப்பட்ட ஒரு லிட்டர் கடல் நீர் மீண்டும் கடலுக்கு ஒரு லிட்டர் விஷத்தை அனுப்புகிறது என்கிறார் ஆர்ச்சர். அது மட்டுமல்லாமல், இதற்கு அதிக மின்சாரம் தேவை. இது சூழலுக்கு கேடு விளைவிப்பதாகவே இருக்கிறது. ஆக, இதுவும் நிரந்தர தீர்வல்ல

தண்ணீர், மக்களின் அடிப்படை தேவைக்கானதைவிடவும், அதிகமாக தொழிற்சாலைக்காக பயன்படுத்தப்படுகிறது. இந்த தொழிற்சாலைகளில் உற்பத்தியாகும் பொருட்கள் எதுவும் நம் அடிப்படை தேவைக்கானதல்ல. ஆடம்பரத்துக்கானது.

சரி என்னதான் தீர்வு...? நுகர்வை குறைப்பது. நுகர்வை குறைப்பதன் மூலம் தேவையற்ற உற்பத்தியை குறைப்பது. சூழலை கெடுக்கும் தொழிற்சாலைகளை மூடவைப்பது. இது மட்டும்தான் தீர்வு. தவறுவோமானால், எதிர்காலம் மோசமானதாக இருக்கும். நீங்கள் பிள்ளைகளுக்கு பணம் சேர்த்து வைத்திருக்கலாம். ஆனால் குடிக்க தண்ணீர் இருக்காது. இது ஏதோ பக்கத்து மாநில பிரச்னை என்று நினைக்காதீர்கள். மராட்டியமும், மத்திய பிரதேசமும் நமக்கு அடிக்கப்பட்டிருக்கும் எச்சரிக்கை மணி.

விழிப்போம். திசையை மாற்றுவோம். தீர்வை நோக்கி நடப்போம்.

நன்றி : விகடன்

ஏ.சி என்பது ஆறுதலாக இருக்கலாமே ஒழிய, மருந்தல்ல...

கோடையின் முதல் அறிகுறியில் நம் மக்களின் ஏ.சி ஷோரூம் படையெடுப்பு துவங்குகிறது. அதாவது, கோடை அனல் என்னும் பிரச்சனையை சமாளிக்க ஏ.சி என்னும் ஆறுதல் மருந்து தேவைப்படுகிறது. மருந்தின் பக்கவிளைவாக, அடுத்த கோடை மேலும் உக்கிரமாகிறது. காரணம் ஏ.சியின் காரணமாக வெளியாகும் ஓசோன் அழிப்பான்களும் பசுமைகுடில் வாயுக்களும்.

நமது அடுத்தகட்ட நகர்வு என்பது நோய்க்கான ஆறுதல் மருந்தாக இருக்கக்கூடாது. அது நோய்க்கான காரணத்தைக் கண்டறிந்து அதைக் களைவதாக இருக்க வேண்டும். வெப்பத்தின் கடுமைக்குக் காரணம் மரமும், தூய காற்றும், காற்றோட்டமும் இல்லாததே ஆகும். நல்ல காற்றோட்டம் உள்ள, மரங்கள் நிறைந்த வீட்டில் கோடையின் கனல் தகிப்பதிலை. மரம் மழையை மட்டுமல்ல, குளுமையையும் தருகிறது.

ஏ.சி என்பது ஆறுதலாக இருக்கலாமே ஒழிய, மருந்தல்ல...

படித்ததில் பிடித்தது

நாம் எப்போதும் உண்மையை சந்திக்க தயங்குகிறோம். அந்த உண்மையை சந்திக்கும் பண்பு, நம் சிறு வயதிலிருந்தே துவங்கி விடுகிறது. தேர்வு விடுமுறை முடிந்து பள்ளி செல்லும் நாள் இன்னும் தள்ளிப் போகாதா என்று ஏங்குவது, விடுமுறையை கொண்டாட மட்டுமல்ல... விடைத்தாளை சந்திக்கவும் பயந்துதான்.

அதே பண்புதான் நம் வாழ்நாள் முழுவதும் தொடர்கிறது. முகத்தில் அறைந்தாற்போல் உண்மையை பேசுபவர்களை நமக்கு பிடிப்பதில்லை. இது தனி மனிதனின் குணம் மட்டுமல்ல, ஒரு சமூகத்தின், தேசத்தின் குணமாகவும் இதுதான் இருக்கிறது. தம் தேசத்திற்கு எதிராக யாராவது சுடும் உண்மையை பேசினால், அவர் மீது தேச விரோத முத்திரை குத்தப்பட்டு, விலக்கி வைக்கப்படுகிறார்.

How I killed the Sparrows?

            I remember my childhood days that I spent at one of my aunt’s house by engulfing myself over the pass-by trains. Rail track is just a stone away from her house. The blow of engine is a cuckoo’s song to me in those days and I showed deaf ears to other sounds. But, somehow, few house sparrows that made their home in the nearby hill mango trees managed to draw my attention. They were of less interest to me those days.

            Years rolled on. Now I am an adult. Trains are no more a fancy thing to wonder about. Modernization has caught up my aunt’s village. Every square inch of the town’s (Yes! It is a town now) land carries the price worth gold. Anything that is of least economic value has to vanish like those mammoth hill mango trees. Alas! What happened to those sparrows? For long, I thought that they had shifted their home to a new tree, a larger one, I suppose.

            To my disappointment, those sparrows are never to be found – not even in the biggest of trees in the town. I concluded that money and man’s desire to own a lot of it has changed everything - never knowing, for years, that I too had contributed to the disappearance of those sparrows.

            Years went like fishes escaping the sight of cranes. I am studying my engineering degree. Somehow, Environmental Science has managed to make my brain awake in an otherwise boring Civil Engineering classes. Views expanded like a rising falcon, at least I thought so. Now I have mobile phone towers and their electromagnetic radiation to blame.

            One fine spring day, an article has unmasked the truth. Those little sparrows are gone because of me. If it is the money, I am also going after it. If it is electromagnetic radiation, I am also contributing to it with my Optimus and 6270! But the truth is far from the above two. The irrefutable act we are all doing till date is, polluting mother earth as ferocious as we can.

            Those colorful tins of body sprays, elegantly designed perfume bottles, bags of fertilizers, the drainage with dissolved toxic creams (toxic, at least for the invertebrates) and powders, bulls and prancing horses at the garage are hurting mother nature. Trees are felled like toys, and so sparrows are finding it difficult to adopt. Somehow, few have managed to cling on to the new environment. Sparrow nests are increasing sighted in the rooftops.

            Every sparrow lay its eggs in a hope to pass its gene to the next generation. I spoil its hope by not taking public transports. More the bulls and prancing horses in the streets, more the carbon dioxide it would be in the atmosphere, thanks to our notion of development. Carbon dioxide and other green house gases are playing a crucial role in altering the climate. More eggs are going lifeless because of the rising temperature and changing seasonal characteristics.

            Man! These sparrows are still elusive from my killer blows. I robbed their home, their hope of more off-springs but still they cling on and having the party. Food is an integral part of any party, for that matter, any life to sustain. Spoil the food, spoil the party! These small chirping noise makers need invertebrates and small millets to fill their belly and water to quench its thirst, if at all it has any hope of living. I spoiled it with the toxic wastes – from beauty creams, powders, fertilizers, pesticides, acids, antibiotics. The invertebrates couldn’t find its traditional food and home and died off! As a part of my government’s green revolution programme, I switched from self sustainable polyculture (cultivating multi grains) and permaculture to inorganic monoculture (single crop), especially rice and wheat – grains that are hard to break with the soft beaks. I ransacked both their natural food and cultivated food.

            I have a bore-well and a reverse osmosis system at home. Why should I waste the land in the names of lakes and ponds and streams, especially when these are located in prime property development area? Blue water bodies are changed to grey and black water tanks. Sparrows don’t have the adaptation for sneaking into it to drink. Dish antennas replaced the last of the remaining trees in the neighborhood.

            These sparrows must have big guts to remain alive. They still managed to live, thanks to my brethren. At least some thought, development is not about luxury but about inner wellbeing and it is not tangible like luxurious cars and palace like homes but healthy living as a society. For them, Human Development Index (HDI) and natural resources are important than Gross Domestic Product (GDP) of a Nation because they are aware that cosmetics can’t beautify evil hearts.

            I began to realize that the food I am eating has lost its natural taste and the water, no life. The chemicals, which I used in the form of fertilizers, antibiotics, creams and gels, have entered by gut and now I am reaping what I sowed years back. My town is having high rate of cancer occurrences, a plague that we brought upon ourselves. Bolt upon bolt struck my town. Arthritis, osteoporosis, blindness, mental illness, abortions and many others has become uninvited guests in our medical reports. 

            Those sparrows are still living as a sign of natural selection, endurance and hope for all those who lost it. The glimmer of hope they have shown will widen our understanding of environment, development and the life itself. Perhaps, one day, they would make the sigil of humanity and its future.

தோனியின் தலையும், நாகரீகத்தின் நிலையும்!!!

தோனியின் தலையும், நாகரீகத்தின் நிலையும்!!!

வெற்றிபெற்ற நாட்டின் வீரர்கள், தோல்வியடைந்த நாட்டின் பெண்களை பாலியல் வன்முறைக்கு உட்படுத்துவது என்பது வரலாற்று பக்கங்களில் காணப்பட்ட ஒன்று. உடமைகளாகப் பார்க்கப்பட்ட பெண்கள், தங்களின் உழைப்பாலும் சில முற்போக்குவாதிகளின் சிந்தனைகளாலும் செயல்களாலும், இன்று பாலியல் சமத்துவத்தை நோக்கி சென்றுகொண்டிருக்கிறார்கள்.

ஏதோ ஒரு வங்காள தேசத்தவன், தன் அறிவிழந்து செய்த செயலுக்காக, அந்நாட்டின் பெண்கள் மீது இணைய வழியாக வரம்பு மீறுவது எவ்வளவு பெரிய அநாகரீகமான செயல்? வெற்றி பெற்ற போர்வீரர்கள் அன்று நிகழ்த்திய வெறியாட்டத்துக்கும், இன்று வக்கிர உணர்வுடன் நாம் பரவவிடும் மீமீஸ்களுக்கும் என்ன வித்தியாசம் உள்ளது?

"தோனியின் தலைகொண்டான்" படத்திற்கு தோனியே பதிலளித்துவிட்டார், மைதானத்தில்...

வளர்வோம்! வளர்ப்போம்! மானுடத்தை!!!


___________________________________________________________


A Headless Chicken and its followers!!!

What sort of humans are we? I knew, from the history books, the practice of raping the women of the losing country by the victorious ones after the war. And now, I see such a medieval thought is still in our minds despite the changing attitude of people towards women. They are not materials to be possessed, but a fellow human being to be respected. They are not spoils of war, but part of our life.

It is barbaric to publish cheap memes about the Bangla girls, after the Asia Cup Final, as an act of revenge against an act of a mindless Bangladeshi.

Revenge has been taken, by Dhoni himself, in the field.

Sow Humanism!!!